ویژگی بالینی کاردیومیوپاتی هیپروتروفیک

کاردیومیوپاتی هیپروتروفیک (Hypertrophic cardiomyopathy - HCM) به علت بروز بالینی و تاریخ طبیعی آن شناخته می شود که شامل مرگ قابل پیشگیری ناگهانی، تاکی آریتمی، نارسایی پیش رونده قلبی و سکته قلبی می باشد. بیماران دارای HCM، ممکن است علایم متفاوتی داشته باشند. تنگی نفس، عدم تحمل ورزش و خستگی نشان دهنده نارسایی قلبی هستند و ممکن است با درد قفسه سینه همراه باشند. این علایم تنگی نفس معمولا به علت سه مکانیسم احتمالی هستند: (1) انسداد جریان جریانی بطن چپ (LV) که منجر به افزایش فشار درون بطنی LV و فشار در دیواره ها می شود، (2) اختلال عملکرد دیاستولی و پر شدن ناقص LV از دیواره های ناسازگار و ضخیم شده و (3) ایسکمی میوکارد از بیماری های عروق کوچک. با این حال، باید تاکید شود که بیماران HCM عمر طبیعی داشته و در بیشتر موارد نیاز به مداخلات مهمی برای درمان آنها وجود ندارد. تشخیص HCM عمدتا به دنبال شروع علایم آن رخ می دهد.

 سارکومر قلبی

ژنتیک کاردیومیوپاتی هیپروتروفیک (HCM(

کاردیومیوپاتی هیپروتروفیک (HCM ) اغلب یک الگوی وراثتی اتوزوم غالب دارد. بنابراین فرد حامل جهشی که منجر به بیماری HCM می شود، 50 درصد احتمال دارد که این جهش را به فرزند دختر یا پسر خود انتقال دهد. مطالعات ژنتیک مولکولی HCM را به عنوان بیماری سارکومری یعنی واحد انقباضی میوسیت قلبی که از فیلامنت های ضخیم و نازک تشکیل می شود تعریف کرده اند.

اثبات شده است که HCM یک شرایط نامتناجنس ژنتیکی است و تاکنون 18 ژن ایجاد کننده این بیماری و بیش از 500 جهش مجزا شناسایی شده است (شکل 2 و جدول 1). جهش در این ژن ها در  40-60درصد موارد HCM شناسایی است (اکثریت آن‌ها جهش های بدمعنی با جایگزینی آمینواسید هستند). اثبات شده است که بسیاری از این جهش منحصر به اعضای خانواده ها هستند. جهش در زنجیره سنگین بتامیوزین (MYH7) و پروتئین سازنده میوزین C (MYBPC 3) اکثر جهش های شناسایی شده می باشند.

جدول 1: ژن های درگیر در HCM

آزمایش ژنتیکی برای کاردیومیوپاتی هیپوروتروفیک (HCM) و کاربرد آن

آزمایش تشخیص ژنتیکی را می توان برای بیمارانی که به طور بالینی علائم HCM را نشان می دهند و برای بیمارانی که بدون علائم هستند اما در یک خانواده دارای یک جهش ناشناخته قرار دارند، انجام داد. آزمایش باید ابتدا برای اعضایی از خانواده ها که نشانه های بیماری را بروز داده اند انجام شود یعنی افرادی که HCM به طور بالینی علائم خود را در آنها نشان داده است. ترجیح داده می شود که جوانترین نفر از متاثرترین عضو خانواده ابتدا آزمایش شود. سه نتیجه احتمالی آزمایش ژنتیکی عبارتند از: مثبت، منفی و واریانت دارای اهمیت بالینی نامشخص (DOUS). شناسایی یک جهش در خانواده می تواند منجر به شناسایی ژنتیکی اعضای در معرض خطر خانواده شود که به طور بالینی هیچ علامتی از این بیماری را نشان نداده اند و ممکن است اکوکاردیوگرام طبیعی داشته باشند. اعضای خانواده که آزمون جهش خانوادگی آنها برایشان مثبت است، باید تحت بررسی منظم اکوکاردیوگرافی قرار بگیرند. علاوه بر آن، نتیجه منفی آزمون ژنتیک برای جهش خانوادگی، نیاز به انجام بررسی های مکرر را مرتفع می کند. آزمایش  ژنتیکی می تواند هنگام تشخیص  HCM برای قلب ورزشکاران مفید باشد. آزمایش ژنتیک می توان برای تشخیص قبل از تولد نیز مورد استفاده قرار بگیرد. کلیه بیمارانی که تحت آزمایش ژنتیک قرار می گیرند باید مشاوره های ژنتیکی پیش آزمون و پس آزمون را برای درک مفاهیم و پیامدهای این آزمون دریافت کنند.

References:

Maron BJ, McKenna WJ, Danielson GK, et al. American College of Cardiology/European Society of Cardiology Clinical Expert Consensus Document on Hypertrophic Cardiomyopathy. J Am Coll Cardiol 42:1687, 2003. 

Maron BJ. Hypertrophic Cardiomyopathy: A systematic review. JAMA 287:1308, 2002. 

 Montgomery JV, Harris KM, Casey SA, et al. Relation of electrocardiographic patterns to phenotypic expression and clinical outcome in hypertrophic cardiomyopathy.Am J Cardiology 96:270, 2005.

Schwartz ML, Cox GF, Lin AE, et al. Clinical approach to genetic cardiomyopathy in children. Circulation 94:2021, 1996. 

Charron P, Komajda M. Molecular genetics in hypertrophic cardiomyopathy: towards individualized management of the disease. Expert Rev Mol Diagn 6:65-78, 2006. 

Marian AJ, Roberts R. The molecular genetic basis for hypertrophic cardiomyopathy. J Mol Cell Cardiol 33:655-70, 2001. 

Niimura H et al. Sarcomere protein gene mutations in hypertrophic cardiomyopathy of the elderly. Circulation 105:446-51, 2002.