اینترفرون آلفا : (Alpha interferon)

اینترفرون ها پروتئین هایی با فعالیت ضد ویروسی هستند که در پاسخ به انواع مختلف محرک ها توسط سلول ساخته می شوند. آنها علاوه بر فعالیت ضد ویروسی، فعالیت ضد رشد (anti-growth) نیز دارند. IFNa به عنوان مارکر بیماری و شاخصی برای روش های immunotherapeutic در تعدادی از شرایط پاتولوژیک بکار می رود:

در طول مرحله حاد عفونت ویروسی، سطح آلفا IFN در اکثر بیماران به طور قابل توجهی افزایش می یابد و به طور قابل ملاحظه ای در طول دوره بهبودی کاهش می یابد.  افزایش سطح IFNa در اکثر بیماران مبتلا به آرتروپاتی التهابی مانند پلی آرتریت جوانان، آرتریت روماتوئید، اسپوندلیت انکلوزان، polychondritis ، psoriatic arthritis ، polymyalgia rheumatica و اسکلرودرما اثبات شده است. افزایش سطح IFNa برای سایر اختلالات خودایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک و واسکولیت سیستمیک نیز نشان داده شده است. سطح سرمی آلفا IFN می تواند به تشخیص بین کودکان مبتلا به درد شکمی غیر اختصاصی یا آدنیت مزانتریک و کسانی که دارای آپاندیسیت حاد هستند کمک کند.

اینترفرون بتا (Interferon beta)  :

اینترفرون بتا سیتوکینی است که توسط فیبروبلاست ها وسلول های دندریتیک، ماکروفاژها و سلول های اندوتلیال در مواجهه با عوامل پاتوژن تولید می شود. اغلب در بیماران مبتلا به MS جهت پایش درمان و نظارت بر روند آن درخواست می شود.

اریتروپویتین Erythropoietin (EPO) :

اریتروپویتین یک پروتئین سنگین گلیکوزیله است. 90 درصد از EPO در سلول های peritubular کلیه بالغ در و واکنش به کاهش اکسیژن بافت تولید می شود. هنگامی که فشار اکسیژن پلاسما کاهش می یابد، غلظت EPO افزایش می یابد. آنمی آپلاستیک، آنمی همولیتیک و کم خونی ناشی از کمبود آهن سبب افزایش سطح سرمی EPO می شود. سطوح EPO در بیماران مبتلا به کم خونی ثانویه ناشی از نارسایی کلیوی و سایر اختلالات مانند سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) به طور کلی برای سنجش میزان آنمی نامناسب است. و این به علت اختلال و نقص کلیه در سنتز EPO می باشد. غلظت های پایین EPO ممکن است هشدار اولیه ای در موارد رد پیوند کلیه باشد. EPO همچنین می تواند برای نظارت بر بیماران مبتلا به ایدز تحت درمان       (AZT) Zidovudine استفاده شود. برخی از تومورها EPO را تولید می کنند و در این موارد، EPO ممکن است به عنوان نشانگر تومور برای نظارت بر اثربخشی درمان استفاده شود.

CIC-C1q :

در بسیاری از افراد مبتلا به لوپوس اریتماتوزیس سیستمیک و آرتریت روماتوئید به ویژه افراد دارای اختلالات واسکولیتی، کمپلکس های ایمنی در حال گردش وجود دارد. این کمپلکس ها از واکنش بین آنتی ژن و اتوآنتی بادی های بوجود آمده علیه آنها طی خود ایمنی به وجود می آیند. سطوح CIC ها با فعالیت بیماری ارتباط دارند و در سطوح بالاتر در طول فازهای فعال بیماری مقدار آنها افزایش می یابد. در بیماری سرم، که یک بیماری پیچیده ایمنولوژیک است، این کمپلکس های ایمنی در بافت ها منجر به آسیب می شوند.