بیماری کرون

بیماری کرون ممکن است سیستم ایمنی بدن را درگیر کند. سیستم ایمنی بدن فرد مبتلا به کرون ممکن است باکتریها، مواد غذایی و سایر مواد را به عنوان مهاجمین خارجی شناسایی کند و منجر به التهاب مزمن ناشی از تجمع گلبولهای سفید در پوشش روده ها و در نتیجه زخم و آسیب دیدگی بافت ها شود.

این بیماری در هر بخشی از دستگاه گوارش ممکن است رخ دهد. بنابراین، این اختلال ممکن است روی روده بزرگ یا کوچک، معده، مری یا حتی دهان تأثیر بگذارد. کرون می تواند در هر سنی بروز کند و معمولاً در افرادی که بین 15 تا 30 سال سن دارند تشخیص داده می شود.  

بیمــاری التهــاب روده ممکن است در هر سنی بروز کند و هــر دو جنس را بطور یکسان مبتلا می سازد به جز در بیمـاران کرون که مختصر غالبیت با خانم ها می باشد.

علت این بیماری ها هنوز به طور دقیق مشخص نشده است اما علل مختلفی در بروز این بیماری ها مطرح شده است که در این میان می توان به نقش عوامل محیطی و ناهنجاری ها ی ژنتیکی اشاره کرد.

اکثر محققین تقابل بین سه فاکتور ژنتیک، ایمونولوژیک و محیط را برای این بیماری مورد تایید قرار داده اند ژن NOD2 به عنوان ژنی که ارتباطی قوی با بیماری کرون دارد، شناخته شده است. ولی جهش های این ژن در جمعیتهای مختلف، فراوانی های متفاوتی را نشان داده اند ژن NOD2/CARD15 واقع در ناحیه کروموزومی16q12  به عنوان اولین ژن همراه با بیماریهای التهابی روده، به خصوص در بیماری کرون مطرح شده است و بیشترین مطالعات بر روی ژن CARD15/NOD2 در IBD1 و پلی مورفیسم های آن صورت پذیرفته است.

 

تشخیص بیماری کرون

پزشک احتمالاً بیماری کرون را با داشتن علائم و نشانه های شما تشخیص می دهد.

آزمایش خون: آزمایش خون مخفی مدفوع. ممکن است شما نیاز به تهیه نمونه مدفوع داشته باشید تا پزشک بتواند خون پنهان (مخفی) موجود در مدفوع شما را آزمایش کند.

کولونوسکوپی:  این آزمایش به پزشک اجازه می دهد تا با استفاده از یک لوله نازک، انعطاف پذیر و روشن با دوربین ضمیمه، کل روده بزرگ و انتهای ایلئوم (ایلئوم ترمینال) را مشاهده کند. در طی این روش، پزشک می تواند نمونه های کوچکی از بافت (بیوپسی) را برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی ببرد، که ممکن است به تایید تشخیص کمک کند. در صورت وجود خوشه سلولهای التهابی به نام گرانولوم، تشخیص بیماری کرون تایید می شود.

 

درمان بیماری کرون

در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد. هدف از درمان پزشکی کاهش التهاب ناشی از علائم است. این ممکن است نه تنها به تسکین علائم بلکه به بهبودی طولانی مدت منجر شود.

داروهای ضد التهاب اغلب اولین قدم در درمان بیماری التهابی روده است. آنها شامل موارد زیر هستند:

کورتیکواستروئیدها. کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون و بودزونید می توانند به کاهش التهاب در بدن کمک کنند، اما برای همه افراد مبتلا به بیماری کرون کارایی ندارند. پزشکان معمولاً در صورت عدم پاسخ به سایر درمانها از آنها استفاده می کنند.

از کورتیکواستروئیدها ممکن است برای بهبود علائم کوتاه مدت (سه تا چهار ماه) و القاء بهبودی استفاده شود. از کورتیکواستروئیدها ممکن است در ترکیب با سرکوبگر سیستم ایمنی نیز استفاده شود.

5 آمینوسالیسیلات خوراکی. این داروها شامل سولفاسالازین (Azulfidine) است که حاوی سولفات و مزالامین است و در گذشته بسیار مورد استفاده قرار می گرفت.

 

علائم بیماری کرون چیست؟

علائم بیماری کرون به ناحیه ی بستگی دارد که این بیماری رخ می دهد. همچنین به شدت آن نیز بستگی دارند. علائم شامل موارد زیر است:

• یبوست

• بی اختیاری مدفوع

• درد شکم و حساسیت به شکم (اغلب در قسمت پایین سمت راست شکم)

• اسهال مزمن

• تاخیر در توسعه و رشد مبهم (در کودکان)

• احساس توده یا پر بودن در پایین شکم

• تب

• خونریزی از رکتوم

• کاهش وزن

 

سایر عوارض ناشی از بیماری کرون عبارتند از:

• آرتروز

• سنگهای صفراوی

• التهاب چشم و دهان

• سنگ کلیه

• بیماری کبد

• بثورات پوستی یا زخم

 

چه عواملی باعث ایجاد بیماری کرون می شود؟

علت بیماری کرون هنوز دقیقا مشخص نیست. ولی این احتمال وجود دارد که یک جزء ژنتیکی در این بیماری دخیل است و مردم یهودی خطر بیشتری برای توسعه کرون دارند.

منابع:

Podolsky DK. Inflammatory bowel disease. N Engl J Med 2002;347(6):417-29. 2.Brant S, Panhuysen C, Nicolae D, Reddy D, Bonen D, Karaliukas R, et al. MDR1 Ala893 polymorphism is associated with inflammatory bowel disease. Am J Hum Genet 2003;73:1282–92