به یاد دارم وقتی کودکی بودم همه چیز خیلی متفاوت بود. بچه های ۳۰ ساله من الآن،  ۵۵ ساله بنظر می رسند. من از آب تنی در رودخانه ها و دوش گرفتن و ماندن چند ساعتی زیر دوش حمام لذت می بردم! 

اما امروزه با یک لیتر آب باید دوش بگیرم و بدون استفاده از آب سرم ر ا تمیز نگه دارم. در آن زمان ما، ماشین هایمان را با آب لوله کشی می شستیم! امروزه بچه ها باور نمی کنند که ما آب را این چنین اسراف می کردیم. 

من هشدارهایی را که در آن می گفتند آب را هدر ندهید، به خاطر می آورم. اما هیچ کس توجه نمی کرد و فکر می کردیم که آب هرگز تمام نمی شود.

 امروزه تمام رودخانه ها، سد ها، دریاچه ها و سایر منابع آب تمام یا خشکیده اند یا آلوده شده اند. صحراهای بزرگ جایگزین مناظر طبیعی ما شده اند. 

عفونت های گوارشی، بیماری های پوستی و ناراحتی های سیستم کلیوی عامل اصلی مرگ و میر شده است. صنعت به خاطر عدم تأمین آب مورد نیاز نیمه تعطیل شده و بیکاری چشمگیر است؛ کارخانجات تصفیه آب که آب قابل شرب از فاضلاب و آب های آلوده تولید می کنند، مراکزاصلی اشتغال شده اند.

 هرج و مرج و حمله برای تهیه ی آب در خیابان ها رواج یافته و امری عادی شده بیشتر تنش های بین المللی بر سر منابع آب هست. سرانه آب ما زیر ۳۰۰ متر مکعب در سال رسیده که در سال 1394 درحدود ۱۷۰۰ متر مکعب بود. 

هشتاد درصد غذای انسان ها در روز از مواد مصنوعی تهیه می شود و میوه ها گلخانه ای هستند. در گذشته مقدار آب توصیه شده برای شرب هر فرد، 8 لیوان آب بود اما امروزه من فقط یک لیوان آب می نوشم.

 مقاومت بدنی انسان ها نیز تحلیل رفته است و چین و چروک ناشی از کم آبی در پوست انسان ها زیاد شده است، بسیاری از بچه ها با عقب ماندگی و جهش های ژنتیکی ناشی از آلودگی آب و مواد غذایی متولد می شوند.WHO این موضوع را به ایران در سال ۲۰۰۷ بعد از مطاله دشت خوزستان و در سال ۲۰۱۰ بعد از خشکی هامون هشدار داده و در سال ۲۰۱۵ نیز در مسئله خشکی دریاچه ارومیه اخطار مجدد داده شده که مردم و دولت مردان اعتنایی به هشدارهای جهانی ندارند، به طوری که یک مسئله ساده سیاسی انتخاباتی! را میلیون ها بار مهم تر از این دانستند.  
تمام اکوسیستم های آبی از بین رفته است. نفس کشیدن مشکل شده و هوای آلوده و توده هوای گرد و خاکی بیداد می کند. بیماری های تنفسی زیاد شده، مراتع و جنگل ها نابود شده یا در حال نابودی هستند. 

من احساس گناه می کنم، چون به نسلی تعلق دارم که ویرانی محیط زیست را سبب شده و یا حداقل به توصیه های صرفه جویی آب توجهی نکردیم و امروزه فرزندان ما بهای بسیار سنگینی ر ا برای آن پرداخت می کنند. 

صادقانه بگویم مردم اشتیاق و امیدی برای زندگی ندارند و مهم تر از همه، تخریب محیط زیست به نقطه ی غیر قابل برگشتی رسیده است .

 آه که چقدر دلم می خواهد که برگردم و مردم آن زمان را مجبور کنم که این موضوع را بفهمند که هنوز فرصتی برای حفظ سرزمین و کره زیستمان زمین داشتیم.

با این دل نوشته، من می خواهم وجدان شما و تمام مسئولین را در خصوص منابع طبیعی بیدار کنم . این یک شوخی نیست، امروزه این واقعیت زندگی ماست بنابراین کاری برای فرزاندانتان انجام دهید و زندگی را به میراث بگذارید و حق زندگی را از آیندگان دریغ نکنیم.

اون روز دور نیست,  کافیه یک دقیقه هر نفر از ما چشمهامون رو ببندیم و کمی به رفتار خودمون و فرهنگ استفاده از آب در حال حاضر فکر کنیم، قطعا پس از چند لحظه نقشه سه بعدی آینده مان رو به وضوح خواهیم دید ....