میوگلوبین

میوگلوبین از طریق کلیه ها از خون گرفته می شود و به ادرار منتقل می شود. مقدار زیادی از میوگلوبین برای کلیه ها سمی است. اگر میزان قابل توجهی از میوگلوبین به جریان خون منتقل شود،  ممکن است آسیب شدید یا آسیب عضلانی اتفاق بیفتد، میوگلوبین اضافی ممکن است سبب آسیب کلیه ها و در نهایت منجر به نارسایی کلیه گردد. اندازه گیری میوگلوبین در ادرار به تشخیص این بیماری کمک می کند.

 با آزمایش  میوگلوبین می توان آسیب عضلانی را تشخیص داد. میوگلبین یک پروتئین کوچک و جذب کننده اکسیژن است که در عضله قلب و اسکلتی یافت می شود. هنگامی که عضله قلب یا اسکلتی مجروح می شود، میوگلوبین به خون منتقل می شود. سطح خونی میوگلوبین می تواند با شدت آسیب شدید عضلات افزایش یابد و می تواند در عرض چند ساعت پس از آسیب اندازه گیری شود.

میوگلوبین از طریق کلیه ها از خون گرفته و به ادرار منتقل می شود. گاهی اوقات آزمایش ادرار به منظور ارزیابی میزان میوگلوبین در افرادی که به عضلات اسکلتی آنها (رابدومیولیز) آسیب جدی وارد شده است، درخواست داده می شود. سطوح میوگلوبین ادرار منعکس کننده آسیب عضلانی است و از آنجا که میوگلوبین برای کلیه ها سمی است، منعکس کننده خطر آسیب کلیه می شود.

گاهی اوقات آزمایش خون میوگلوبین می تواند همراه با آزمایش تروپونین به عنوان یک نشانگر قلبی برای کمک به تشخیص حمله قلبی در اوایل آسیب استفاده شود.

سطح میوگلوبین خون در 2-3 ساعت پس از حمله قلبی یا سایر آسیب های عضلانی افزایش می یابد و در طول 8-12 ساعت به بالاترین سطح خود می رسد و به طور کلی بعد از یک روز به حالت طبیعی باز می گردد. افزایش میوگلوبین می تواند زودتر از تروپونین قابل تشخیص باشد، اما برای آسیب های قلبی به صورت اختصاصی استفاده نمی شود.

اگر چه نتیجه منفی میوگلوبین به طور موثر وجود حمله قلبی را رد می کند اما نتایج مثبت باید با آزمایش تروپونین تایید شود.

چه زمانی این آزمایش درخواست می گردد؟

این آزمایش ممکن است، زمانی که یک به بیماری های  تروما و یا دیستروفی عضلانی مبتلا باشد درخواست داده شود. میوگلوبین به طور گسترده ای برای تشخیص حملات قلبی استفاده نمی شود، زیرا عمدتا توسط تروپونین جایگزین شده است. در صورتی که آزمون میوگلوبین در دسترس باشد، ممکن است جهت ارزیابی حمله قلبی در صورتیکه فرد دارای درد قفسه سینه، ممکن است درخواست گردد.

میوگلوبین ادرار ممکن است، زمانی که عضلات اسکلتی در نتیجه انقباض سریع عضلات، به شدت آسیب دیده باشند و سطح میوگلوبین در خون افزیش یافته و به کلیه ها رسیده باشددرخواست می گردد.

 

نتیجه این آزمایش چه چیزی را نشان می دهد؟

افزایش میوگلوبین خون به این معنی است که اخیرا به بافت عضلانی آسیب وارد شده است. به عنوان مثال، افرادی که دارای:

• تصادفات ناشی از آسیب عضلانی

• تشنج

• عمل جراحی

• هر گونه بیماری عضلانی، مانند دیستروفی عضلانی

• التهاب ماهیچه های اسکلتی (میوزیت)

• حمله قلبی

• سطح قابل توجهی از میوگلوبین ممکن است توسط رابدومیولیز ایجاد شود.

سطح میوگلوبین در ادرار معمولا بسیار کم است یا قابل تشخیص نیست. سطح بالای میوگلوبین ادرار نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به آسیب و نارسایی کلیه است. آزمایش های اضافی مانند BUN، کراتینین و ادرار، برای نظارت بر عملکرد کلیه در این افراد انجام می شود.

افزایش میوگلوبین خون ممکن است به این معنا باشد که اخیرا یک حمله قلبی رخ داده است، اما چون میوگلوبین در عضله اسکلتی یافت می شود، برای تأیید لازم است تروپونین نیز بررسی شود. اگر میوگلوبین در عرض 12 ساعت پس از شروع درد قفسه سینه افزایش نیابد، حمله قلبی بسیار بعید است.

 منبع:

Cecilia Bossa, Massimiliano Anselmi, Danilo Roccatano, Andrea Amadei, Beatrice Vallone, Maurizio Brunori, and Alfredo Di Nola. Extended molecular dynamics simulation of the carbon monoxide migration in sperm whale myoglobin. Biophys. J., 86:3855–3862, 2004.

Dryer, R. L. and Lata, G. F. (2009) Experimental Biochemistry, Oxford Univ. Press, New York, pp. 375–441.