این کیت جهت تعیین کیفی حضور آنتی ژن P24 از سویه HIV-1 و آنتی بادی علیه سویه های HIV-1  (گروه M و O) و HIV-2 در سرم و پلاسمای بیماران طراحی شده است. این کیت نقش کمکی در تشخیص عفونت حاد یا اولیه HIV-1/2 در افراد مبتلای بالای 2 سال و نیز در خانم های بادرار را دارد، ولیکن امکان استفاده از آن در غربالگری سرم یا پلاسمای دهندگان خون وجود ندارد.

روش مورد استفاده جهت شناسایی آنتی ژن و یا آنتی بادی های نام برده شده ECLIA یا Electrc chemiluminescence Immunoassay  بوده ولیکن امکان تشخیص افتراقی آنتی ژن P-24 و یا آنتی بادی علیه HIV-1/2 در این کیت ممکن نیست. علاوه بر موارد ذکر شده به عنوان محدودیت های این کیت (عدم تشخیص افتراقی، عدم امکان استفاده در غربالگری)، مواردی نظیر واکنش متقاطع با آنتی بادی های به دست آمده از موش (نظیر آنتی بادیهای مونوکلونال ...) و موارد منفی کاذب نیز از دیگر محدودیت های این کیت شمرده می شوند.

مهم ترین علت موارد منفی کاذب به چرخه زندگی ویروس در بدن باز می گردد که در مقاطع زمانی متفاوت، به اشکال مختلفی است. به این ترتیب بهتر است با آشنایی بیشتر با چرخه زندگی ویروس و زمان بندی پاسخ به ویروس، به انتخاب هر چه بهتر آزمایش مناسب جهت تشخیص قطعی حضور یا عدم حضور عفونت کمک کرد.

دوره عفونت HIV به سه بخش تقسیم می شود؛ عفونت حاد، دوره نهفتگی و سندروم ایدز (شکل 1).

 

 

شکل2. دراین تصویر دوره نهفتگی ویروس 10 روز عنوان شده است که به دنبال آن تکثیر شدید ویروسی از روز 10 به بعد به مدت 100 روز عفونت ویروسی را قابل تشخیص می سازد. به دنبال آن تشخیص با کمک آنتی ژن ویروسی از هفته دوم به بعد و شناسایی آنتی بادی های ضد ذرات ویروسی از هفته سوم به بعد با روش سنجش ایمنی و پس از آن شناسایی آنتی بادی ضد یکی از  آنتی ژن های ویروسی با روش وسترن بلات از هفته چهارم تشخیص را امکان پذیر می سازند.

 

به طور تقریبی یک هفته پس از تکثیر اولیه HIV، آنتی ژن p24 ویروس در خون قابل تشخیص است که کمک شایانی به تشخیص افراد مبتلا به عفونت در مرحله حاد بیماری است. در این مرحله تشخیص آنتی ژن P24 و آنتی بادی علیه HIV توسط نسل چهارم تست های آنتی ژن-آنتی بادی امکان پذیر می باشد.

در مرحله بعدی که حدود 3-6 هفته پس از عفونت می باشد، با استفاده از آزمون های سنجش ایمنی نسل سوم، تولید آنتی بادی علیه ویروس قابل اثبات است. در شکل 2 شاخصه های ویروسی قابل تشخیص بر حسب هفته ابتلا آورده شده است.

 

اکثر مبتلایان یک دوره به نام window period را طی می کنند که طی این دوره RNA ویروسی قابل تشخیص بوده در حالی که آنتی بادی ضد ویروسی قابل ردیابی و تشخیص نمی باشد. شایان ذکر است پس از 3 ماه از گذشت عفونت، ژنوم ویروس قابل شناسایی نبوده و تشخیص صرفا در صورت استفاده از روش وسترن بلات و تایید حضور آنتی ژن p-31 امکان پذیر می باشد.

در بازه های زمانی طولانی تر تشخیص با اتکا به حضور آنتی بادی علیه ذرات ویروسی با روش الایزا و تایید حضور آنتی بادی علیه آنتی ژن p-31 با تکنیک وسترن بلات ممکن می شود. به این ترتیب می توان نتیجه گرفت استفاده از کیت HIV Combi PT با ردیابی همزمان آنتی ژن p-24 و آنتی بادی ضد ذرات ویروسی هم در مرحله حاد بیماری و هم در مرحله مزمن بیماری جزء لاینفک تشخیص عفونت HIV به شمار می رود.