مقدمه

اسکلروز سیستمیک یک بیماری خودایمن است که با تغییرات فیبروتیک در پوست، رگهای خونی و اعضای داخلی مختلف مشخص می شود. تیروئید نیز ممکن است درگیر باشد. سرگیجه، عدم تحمل سرما، ریزش مو، یبوست، تغییرات پوستی و کاهش قدرت عضلانی، که همگی علائم بالینی کم کاری تیروئید هستند نیز ممکن است در اسکلروز سیستمیک وجود داشته باشد.

آنتی بادی های آنتی Scl-70 برای اسکلروز سیستمیک بسیار اختصاصی هستند و در سرم افراد سالم یا بستگان سالم بیماران دچار اسکلروز سیستمیک یافت نمی شود. آنتی بادی های آنتی Scl-70 در بیماران دچار لوپوس اریتماتوز سیستمیک  و هپاتیت C نیز دیده شده است اما تا جاییکه می دانیم وجود آنتی بادی های آنتی Sch-70 در کم کاری تیروئید خودایمن (AH) هرگز گزارش نشده است. چندین تحقیق گروهی حاکی از وجود آنتی بادی های خودایمن تیروئید در اختلالات خودایمن سیستمیک  موجود می باشد اما اطلاعات در مورد آنتی بادی های خودایمن در بیماران دچار AH بسیار کم است. بنابراین تحقیق حاضر بیماران زن دچار AH را از لحاظ وجود anti-Scl-70 مورد بررسی قرار داده است.

بحث

در این مقاله  به بررسی ارتباط دو طرفه احتمالی بین اسکلروز سیستمیک، یک بیماری خودایمن سیستمیک، و AH می پردازیم. برای تشخیص هر دو بیماری علاوه بر یافته های سابقه بالینی و معاینه، سطح آنتی بادی های خودایمن نیز بکار گرفته شد. بعضی تحقیقات وجود آنتی بادی های خودایمن تیروئید مثبت را در بیماران دچار اسکلروز سیستمیک گزارش نموده اند، اما تا جاییکه می دانیم هیچ اطلاعی در مورد anti-Scl-70 در بیماران دچار AH وجود ندارد. عموما anti-Scl-70 بعنوان یک مارکر بسیار اختصاصی برای اسکلروز سیستمیک شناخته شده است  بنابراین مواجهه با سطوح بالای anti-Scl-70 در بیماران دچار کم کاری تیروئید ممکن است مورد انتظار نباشد. در تحقیق ما، بیماران دچار AH هیچ علامت بالینی برای اسکلروز سیستمیک نداشتند و هیچ سابقه یا علامتی از هیچیک از اختلالات خودایمن سیستمیک نیز دارا نبودند. بیماران دچار AH تحت درمان جایگزین L-thyroxine بودند و اغلب  سطوح T4 آزاد که مشابه سطوح کنترل بود را دارا بودند و سطوح بالای TSH داشتند.

گروهی از محققان دریافتند که کم کاری تیروئید در شدتهای مختلف در بیماران دچار اسکلروز سیستمیک پیشرفته وجود دارد. در تحقیق شان، کم کاری تیروئید از طریق سطوح هورمون تیروئید و پاسخ غیر طبیعی TSH به هورمون TRH تشخیص داده شد. گروه مورد مطالعه آنها از لحاظ آنتی بادی تیروئید منفی بودند بجز در یک بیمار که دارای آنتی بادی های آنتی تیروگلوبولین مثبت بود. تعدادی از محققان سطوح بالای TSH یا پاسخ بیش از حد TSH به TRH در گروه مورد تحقیق شان را گزارش نمودند که شامل 39 بیمار دچار اسکلروز سیستمیک و فاقد هیچ  نشانه ای از سندرم یوتیروئید بیمار بودند. همچنین آنها آنتی بادی های علیه تیروئید مثبت در 18% گروهشان یافتند که نشانه یک بستر خودایمنی برای اختلالات تیروئیدی در اسکلروز سیستمیک می باشد. ارتباطی بین خودایمنی علیه تیروئید و اختلالات خودایمن وابسته به عضو و سیستمیک از جمله اسکلروز سیستمیک، توسط چندین تحقیق گروه های بزرگ گزارش شده است.

مشخص گردیده است که تیروئیدیت خودایمن روی 19-12 % بیماران دچار اسکلروز سیستمیک تأثیر می گذارد. گروهی از محققان شیوع بالاتری از خودایمنی تیروئید را گزارش نمودند، اما همچنین شیوع بالاتری از فیبروز در تیروئید را نیز گزارش کردند. آنها پیشنهاد می دهند که کم کاری تیروئید در اسکلروز سیستمیک ممکن است بدلیل فیبروز بخودی خود باشد تا خودایمنی تیروئید همزمان. در تحقیق حاضر بیماران دارای تشخیص قطعی تیروئیدیت خودایمن بودند، هیچ علامتی از اسلکروز سیستمیک نداشته و anti-Scl-70 منفی بود بنابراین نمی توانیم سطح بالاتری از anti-Scl-70 را با هیچ شهودی از سندرم همپوشانی توضیح دهیم.

اﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮔﺮ گرﻭﻫﻲ اﺯ ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭاﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻴﺮﻭﻳﻴﺪﻳﺖ ﺧﻮﺩاﻳﻤﻦ ﺭا اﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺩاﺭا ﺑﻮﺩﻥ ﺷﻮاﻫﺪ ﺷﺮاﻳﻄ ﺧﻮﺩاﻳﻤﻨﻲ ﺳﻴﺴﺘﻤﻴﻚ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻗﺮاﺭ ﺩاﺩﻧﺪ و ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ 51% ﺑﻴﻤﺎﺭاﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻴﺮﻭﻳﻴﺪﻳﺖ ﻫﺎﺷﻴﻤﻮﺗﻮ، اﺧﺘﻼﻻﺕ ﺳﻴﺴﺘﻤﻴﻚ ﺑﻬﻤﺮاﻩ ﺩاﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭاﻥ ﺷﺎﻥ ﺭا اﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺳﻂﺢ anti-Scl-70 ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ. ﻧﻘﻂﻪ ﺿﻌﻒ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﺎ ﺗﻌﺪاﺩ ﻛﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭاﻥ اﺳﺖ. ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮاﻳﻦ, اﺳﺘﻔﺎﺩﻩ اﺯ اﻻﻳﺰا ﺑﺮاﻱ اﻧﺪاﺯﻩ ﮔﻴﺮﻱ ﺳﻂﺢ anti-Scl-70 ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺪﻟﻴﻞ اﺧﺘﺼﺎﺻﻴﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭘﺎﻳﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺩاﺭﺩ ﻣﻮﺭﺩ اﻧﺘﻘﺎﺩ ﻗﺮاﺭ ﮔﻴﺮﺩ. اﻣﺎ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻴﻜﻪ می ﺩاﻧﻴﻢ ﻗﺒﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺯﻳﺮﮔﺮﻭﻩ اﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭاﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﻟﻮﭘﻮﺱ اﺭﻳﺘﻤﺎﺗﻮﺯ ﺳﻴﺴﺘﻤﻴﻚ و ﻫﭙﺎﺗﻴﺖ C دارای ﺳﻂﺢ anti-Scl-70 بوده است. ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭاﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﻟﻮﭘﻮﺱ اﺭﻳﺘﻤﺎﺗﻮﺯ ﺳﻴﺴﺘﻤﻴﻚ، anti-Scl-70  ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ و ﺳﻂﺢ anti-ds DNA، فشار خون ﺭﻳﻮﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺩﺭﮔﻴﺮﻱ ﻛﻠﻴﻮﻱ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭاﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﻟﻮﭘﻮﺱ اﺭﻳﺘﻤﺎﺗﻮﺯ ﺳﻴﺴﺘﻤﻴﻚ ﻓﺎﻗﺪ ﺁﻧﺘﻲ ﺑﺎﺩﻱ ﻣﺮﺗﺒﻄ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﺎ اﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻬﻤﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻦ anti-Scl-70 ﺑﺎ TSH, ﺁﻧتی TPO و anti-Tg ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ.

ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﻣﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ می ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ AH ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ آنتی بادی anti-Scl-70 ﻣﻨﻔﻲ اﻣﺎ ﺳﻂﺢ اﻧﺪﻛﺲ ﺑﺎﻻﺗﺮ آنتی بادی های anti-Scl-70 ﻣﺮﺗﺒﻄ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﺮای ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﻮﺩﻥ اﺭﺗﺒﺎﻁ ﺳﻂﻮﺡ ﺑﺎﻻی anti-Scl-70 و AH و اﻫﻤﻴﺖ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﺑﺎلینی ﺷﺎﻥ ﻻﺯﻡ می ﺑﺎﺷﺪ.

منبع: https://journals.sagepub.com/doi/pdf/10.1177/147323000803600119