بیماری آرتریت روماتوئید
بیماری آرتریت روماتوئید (RA) به صورت آرتریت مزمن و فرسایشی و غیر متقارن دیده می شود.اکثریت بیماران سطح افزایش یافته فاکتور روماتوئیدی را نشان می دهند. بیماری با چندین اُتو آنتی بادی ارتباط دارد که در تشخیص و پیش آگهی بیماری نقش دارند. اُتو آنتی بادی ها شامل این موارد است:
1. فاکتور روماتوئیدی - (RF) ، IgM ، IgG ، IgA
2. آنتی فیلاگرین (آنتی بادی علیه پروتئین سیترولینه) یا -(ACPA) شامل

•  آنتی کراتین - (AKA)

• آنتی پری نوکلئر فاکتور - (APF)

•  آنتی بادی علیه پپتید -سیترولینه، (anti-CCP, CPA)

• آنتی - Sa که علیه وایمنتین سیترولینه

3. آنتی RA33
4. آنتی بادی -علیه پروتئین کربامیله (CarP) .

تاریخچه تشخیص اختلالات خودایمن
تولید آنتی بادی های خودایمن علیه آنتی ژن های خودی در بدن شاخص تشخیصی اختلالات خودایمن می باشد. در دهه 1940 مفهوم خودایمنی در آرتریت روماتوئید توسط والر(  Waaler) پیشنهاد شد که تخریب بافت پیوندی درگیر در این بیماری را روشن نمود. والر توضیح داد که آنتی بادی خودایمن روماتوئید فاکتور (RF) در بیماران دچار آرتریت روماتوئید افزایش می یابد. چندین سال بعد در سال 1970، استفان  این فرضیه را ارائه داد که آرتریت روماتوئید می تواند یک بیماری خودایمن کلاژنی باشد. شواهد بالینی گذشته تولید چندین آنتی بادی خودایمن از جمله RF و سایر آنتی بادی های علیه کلاژن در سلول های پلاسمای سینوویال در پاسخ به بیماری زایی آرتریت روماتوئید را نشان دادند. این یافته ها فعالیت آنتی ژن موضعی و فعالیت پاسخ ایمنی در بافت سینوویال را پیشنهاد داد. علیرغم غیر اختصاصی بودن RF، این آنتی بادی همچنان بطور گسترده ای در تشخیص آرتریت روماتوئید بکار می رود.
نیاز برای کشف سایر مارکرهای تشخیصی با اختصاصیت بیشتر برای آرتریت روماتوئید منجر به تحقیقات بیشتر برای آشکار کردن مارکرهای جدیدی از جمله آنتی RA-33، آنتی بادی آنتی کراتین، و اخیرا آنتی بادی های آنتی سیترولینه  گردید که اختصاصیت رضایت بخشی را در آزمایشات تشخیصی-ایمنی برای آرتریت روماتوئید نشان دادند.
دو تا از این سه آنتی بادی ( آنتی بادی علیه پروتئین سیترولینه شده و آنتی بادی علیه کراتین) در ناحیه پری نوکلئار سلول یافت شدند درحالیکه آنتی بادی علیه RA33 در ناحیه نوکلئولار سلول یافت گردید. بعضی از این آنتی بادی ها در دهه 1970 کشف شدند اما چندین سال طول کشید تا محققان نقش بالقوه این آنتی بادی ها در بیماریزائی آرتریت روماتوئید تصدیق نمایند. قسمتی از این تحقیق ها توسط کوردونیر  و همکارانش انجام گرفت که سعی در تأیید نقش anti-CCP و anti-RA33 در مراحل اولیه آرتریت روماتوئید داشتند. گروه دیگری ذکر نمودند که شیوع RF مثبت، آنتی بادی علیه کراتین و anti-CCP در مراحل اولیه آرتریت روماتوئید کمتر بود اما این روند برای آنتی بادی anti-RA33 مشاهده نشد. این اکتشاف توجه محققان را به anti-RA33 جلب نمود و روشن شد که آزمایش تشخیصی امیدوارکننده ای برای تأیید تشخیص آرتریت روماتوئید در طی مراحل اولیه بیماری باشد.

آنتی بادی علیه RA33
آنتی بادی anti-RA33 توسط هاسفلد  و همکارانش در سال 1989 کشف شد و مشخص شد که به پروتئین هسته ای خاصی در سلول HeLa متصل می شود. تحقیقات بیشتری روی آرتریت مدل های موش انجام گرفت و نشان داد که این آنتی بادی علیه اسپلایسوزوم  است که یک پروتئین A2 کمپلکس ریبونوکلئوپروتئین هتروجنوس (36 KDa) است (hnRNP A2). با این حال  hnRNP A2 (و واریان های مجزایش B1 و B2) تنها اپی توپ RA33 است که در بیماران آرتریت روماتوئید به صورت بالقوه آنتی ژن خودایمن گزارش شده است. حدود 30 اپی توپ مختلف hnRNP کشف گردیده است که هر اپی توپ اشاره به توالی پروتئین خاص ترکیب شده با pre-mRNA برای تشکیل کمپلکس hnRNP دارد.
علاوه بر hnRNP A، تعدادی دیگراز اعضای خانواده بزرگ hnRNPs نیز با قدرت اتصال کمتر یا بیشتر در بیماری های روماتوئیدی خودایمن سیستمیک دخیل هستند. اگرچه HnRNPA2 در اندام های مختلف بدن (پوست، غدد لنفاوی، مغز، اندامهای تولید مثل) یافت شده اند، در مفاصل ملتهب به وفور وجود دارند و در مفاصل سالم و سینوویوم بیان نمی شوند. بنابراین، محققان براین باورند که این مارکرقویا برای آرتریت روماتوئید اختصاصی است. ابزار تشخیصی آنتی بادی خودایمن anti-RA33 در آرتریت روماتوئید هنوز بحث برانگیز می باشد زیرا درتعداد کمی از بیماران آرتریت روماتوئیدی تشخیص داده شده است. تحقیقات بیشتر نشان داده است که  anti-RA33حساسیت متغیری بین 58-6% و اختصاصیتی بین 96-69% را دارا می باشد.این ممکن است مربوط  به شدت آرتریت روماتوئید، ریشه نژادی، یا درجه خلوص RA33 باشد که بعنوان منبع اتوآنتی ژن نوترکیب در روش الایزا بکار رفته است . 

 
تعدادی از محققان گزارش دادند که آنتی بادی های خودایمن anti-hnRNP B1 بطور قابل توجهی در بیماران دچار آرتریت روماتوئید همراه با اسکلروزیس سیستمیک و فشار خون شایع تر هستند. آنتی بادی های anti-RA33 دارای ارتباط نژادی قوی بوده و نشان داده شده است که در بین جمعیت اتریشی و فرانسوی دچار آرتریت روماتوئید افزایش قابل ملاحظه ای دارد. هیچ ارتباطی در رابطه با سن و جنسیت مشاهده نگردیده است.   
مشخص شده است که anti-RA33 در مراحل اولیه آرتریت روماتوئید مثبت می باشد و بنظر می رسد که با شدت بیماری مرتبط باشد. در مقابل، آنتی بادی های anti-CCP همیشه صرف نظر از فعالیت بیماری مثبت باقی می مانند. بیماران آرتریت روماتوئید دارای آنتی بادی anti-RA33 مثبت دچار بیماری مخرب کمتری نسبت به آنهاییکه RF مثبت هستند می باشند، اما بیماران دارای آنتی بادی anti-RA33 مثبت دچار بیماری نسبتا شدیدتری نسبت به آنهاییکه آنتی بادی anti-RA33 منفی دارند هستند. سطح آنتی بادی anti-RA33 در طول بیماری متفاوت است و معمولا زمانیکه بیمار وارد فاز خاموش یا بهبود آرتریت روماتوئید می شود از بین می رود. بنابراین محققان استفاده ترکیبی از آنتی بادی RA33 و آنتی بادی CCP را برای پیگیری بهبود یا عود مجدد بیماری توصیه می نمایند.
مشخص شده است که آنتی بادی RA33 در بیماران دچار آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (خصوصا در زیرگروه پلی آرتیکولار ) و لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) نیز مثبت می باشد. بیماران دچار SLE که از لحاظ RF و anti-RA33 منفی هستند دارای بیماری مخرب بیشتری می باشند.

تفسیر آزمایش
آنتی بادی anti-RA33 با استفاده از روش الایزا تکنیک  double sandwich ELISA تعیین می گردد.
آنتی بادی مثبت RA33 مرتبط با آرتریت روماتوئید می باشد اما می توان افزایش آن را بطور کاذب در بیماران دچار سایر بیماری های خودایمن از جمله اسکلروز سیستمیک، بیماری های بافت پیوندی مختلط، و آرتریت ایدیوپاتیک جوانان نیز مشاهده نمود. همچنین بیماران لوپوس دارای آنتی بادی های مثبت RA33 دچار بیماری مخرب بیشتری نسبت به بیماران لوپوس که دارای آرترالژیا  و تظاهرات غیر مخرب مفصلی هستند می باشند.
آنتی بادی RA33 در فاز اولیه آرتریت روماتوئید دیده می شود و با شدت بیماری ارتباط دارد. در مقایسه با سایر آنتی بادی ها، تنها آنتی بادی است که سطح آن با فعالیت بیماری نوسان دارد. پس از اینکه بیماران وارد فاز بهبودی یا پاسخ به درمان می شوند سطح آن بطور قابل ملاحظه ای کاهش می یابد. تنها عامل محدود کننده در بکارگیری این آنتی بادی در تشخیص آرتریت روماتوئید ( همانطور که توسط  EULAR و  ACR پیشنهاد شده) طیف وسیع حساسیت آن است که از 6% تا 75% گزارش شده است. گروهی از محققان  نشان دادند که اختصاصیت تشخیصی آنتی بادی های IgA-RA33، IgG-RA33، و IgM-RA33 در آرتریت روماتوئید بترتیب 97.5%، 97.2%، و 95.8% است که کمتر ازاختصاصیت   IgG-ACPA ، IgA-ACPA و IgG-RF  (که بیشتر از 98%است) می باشند.

منبع: https://emedicine.medscape.com/article/2094158-overview#showall